Bu ikilemi yıllardır yaşamamın tek nedeni şiir deki duygusallıkla, reel hayattaki acımasızlığı bir potada eritememden kaynaklanıyor. Şiire sığınsam, duygularını kaybetmiş dünyanın duygusuz insanlarından yediğim sille yüreğimdeki fay hattını paramparça ediyor. Duygusuzların yaşantılarını anlamlandırmaya çalıştığımda sevgi denen kutsaldan uzaklaştığımı fark ediyorum. Oysa ben sevgiyle döşenen yolun Rahman'a çıktığını düşünüyorum.
Uçuk bir düşünce diye eleştirenlerde çıkabilir. Yeryüzünde yaşanyan iyi kalpli insanların 'SEVGİ DUASI'na çıkmalarının insanlık için büyük hayırlara vesile olacağını iddia ediyorum. Gökyüzünden sağnak sağnak sevgi yağdığını düşünün. Yağmur Duasından sonra yağan yağmurdan daha etkili olmaz mı?